Ik draag een onzichtbaar camouflagepak

Hey allemaal! Hier weer een nieuwe blog van Anna. Kleine update n.a.v. mijn vorige blog: Ik ben inmiddels verhuisd naar mijn nieuwe plekje met mijn lieve caviaatjes. Het bevalt goed, en ik ben inmiddels al aardig gewend. De verhuizing zelf ging ook goed, omdat we alles zorgvuldig uitgewerkt hadden en we alles in stapjes deden, erg fijn. Ook zit ik tegen mijn scriptie deadline aan… wow wat gaat die tijd snel. Ik vind het stiekem heel leuk om aan mijn scriptie te werken, dus ik vind het ook wel jammer ergens dat het straks weer voorbij is. De volgende blog die ik zal schrijven, zal gaan over de uitkomsten van mijn onderzoek over posturale controle en balans bij kinderen met Autisme, stay tuned!

Dan nu deze blog, waarin ik heel eerlijk wil zijn en me kwetsbaar op ga stellen. Ik wil namelijk mijn gevoel opschrijven, omdat ik vandaag weer tot het besef kwam dat ik mij probeer te gedragen als een volwassen Anna, maar eigenlijk voel ik mij niet zo. Ik had vandaag weer mijn ‘onzichtbare camouflagepak’ aan. Stond mooi hoor, maar voelt dubbel….

Ik had vandaag een kennismakingsgesprek op mijn nieuwe stage voor mijn opleiding fysiotherapie. Het ging eigenlijk best goed: ik kwam (naar mijn idee) volwassen over en het leek alsof ik er klaar voor was om stage te gaan lopen. Mijn woonbegeleider die mee was naar het gesprek hoefde vrijwel niets toe te voegen aan het gesprek. Maar, eenmaal thuis landde alles, was ik in paniek en voelde ik mij erg verdrietig. Ik ben gaan nadenken waarom ik mij zo voel na het gesprek en ik kwam tot de conclusie dat het komt omdat ik in mijn rol als fysiotherapeut (in opleiding) constant moet camoufleren. En dat is doodvermoeiend. Het feit dat ik op stage straks weer iemand moet zijn die ik niet echt ben maakt me zo verdrietig. Ik doe alsof ik iemand ben die klaar is voor het leven van een volwassene. Maar diep vanbinnen voel ik mij niet zo. Ik voel mij een klein meisje, voor wie de wereld eng en onvoorspelbaar is.

In een eerdere blog schreef ik al dat ik sociaal-emotioneel een stuk jonger functioneer dan mijn kalenderleeftijd. Dit ziet de buitenwereld (lees: mensen die mij niet goed kennen) niet, maar het is wel wie ik ben. En het maakt me eigenlijk zo boos, waarom kan ik niet mijzelf zijn bij iedereen? Waarom moeten mensen zich naar hun leeftijd gedragen? Ik ben gewoon zo bang voor het ‘volwassen leven’. En met al mijn kracht probeer ik weer te camoufleren om dat niet te laten merken, maar ik heb ondertussen de droom dat ik dat ooit kan laten varen.

Omdat al dat camoufleren mij zo veel energie kost, zit ik er de laatste tijd dan ook sterk over na te denken om misschien helemaal geen fysiotherapeut te worden. Ik wil wel afstuderen als fysiotherapeut, maar ik denk dat ik daarna graag het onderzoek in wil gaan. Ik heb een master gevonden in Utrecht: Fysiotherapiewetenschap. Dat lijkt mij super fijn, lekker de hele dag onderzoeken en theoretisch bezig zijn, vrijwel geen ingewikkelde sociale situaties en waarin contact met mensen niet een hele grote rol speelt. En natuurlijk gaat het dan wel over een onderwerp wat ik interessant vind, ik vind namelijk fysiotherapie nog steeds heel interessant.
Maar eerst is mijn doel natuurlijk om mijn opleiding af te ronden!

Ik vraag mij af hoe andere mensen met autisme zich voelen onder het camoufleren. Word je daar niet verdrietig van? Hoe ga jij er mee om? En hoe camoufleer jij? Ik hoor het graag in de reacties.

Liefs Anna