Het is alweer even geleden dat jullie van mij  (Sanne) een blog gelezen hebben. Dit heeft een reden, namelijk dat het even niet zo heel lekker gaat en ik HEEL druk ben met mijn studie, wat mij eigenlijk te veel kost vergeleken met wat het me opbrengt. In deze blog wil ik jullie dan ook meenemen in hoe het is en wat er gebeurt als je niet kan accepteren dat je ‘anders’ bent, koste wat het kost mee wil blijven doen en alle ballen in de lucht wilt houden, en ook nog autisme hebt. Oh en sorry voor de lengte van deze blog, skip vooral als je niet van lange teksten houdt 😉 Nog 1 dingetje voor ik begin, ik schrijf dit omdat ik denk dat dit voor veel vrouwen met ASS herkenbaar is, en niet omdat ik ‘zielig’ ben ~

Na mijn time-out opname in augustus heb ik 1 week thuis gehad en toen ben ik gelijk weer begonnen aan jaar 2 van mijn (fulltime) studie. Vanaf dag 1 voelde ik me al niet fijn in mijn nieuw klas. Dit kostte uiteraard bergen met energie. Wekenlang heb ik dit aangezien, waarna ik uiteindelijk besloten heb te switchen naar de andere klas van deze opleiding, met studenten die wat rustiger, ouder en volwassener zijn. Het was dat, of stoppen, want het ging echt niet meer i.c.m. het reizen met de bus. Maar goed, weer wennen in een nieuwe klas, weer eng, en dus weer veel energie. Ergens hier tussenin heb ik ook nog een mega intensieve praktijk week gehad op school met dagen van 8:30 tot 17, waarbij ik CONSTANT sociaal moest doen. Je kan vast wel bedenken hoe gesloopt ik was naderhand. Vrijwel gelijk hierna begon de tentamenweek, waar ik nu middenin zit. Oh en ondertussen lopen er ook nog de nodige groepsopdrachten.

Verder heb ik ook een beschermd wonen traject lopen, wat ook de nodige energie kost. Eerst het wekenlange proces van de GGD afwachten (die moeten de indicatie afgeven zodat je toegang hebt tot een beschermde woonvorm), en vervolgens aanmelden bij de woonlocatie waar ik wil gaan wonen. De indicatie voor beschermd wonen heb ik inmiddels binnen, nu de intake op de woonlocatie nog. Hier zou ik voor de tentamens al een intake hebben, wat door ziekte niet door ging en nu pas aanstaande vrijdag plaatsvindt, terwijl ik die dag ook nog een tentamen heb. Uitstel dus terwijl ik ZO graag zekerheid en duidelijkheid had gehad voor mijn tentamens, zodat ik me daar vol op kon focussen.

Ook loopt er nog een traject voor behandeling, waarin nog veel onduidelijk is en wat dus veel spanning geeft. Naast dit allemaal ben ik ook nog jarig geweest en dacht ik dat het een goed idee was om het huis vol te hebben met visite (totaal geen overprikkeling hooooor 😉 ). Verder wil ik ook blijven afspreken met vrienden, moet ik sporten van mijzelf en heb ik mij aangemeld bij een nieuwe sport. Weer een nieuw iets, nieuwe mensen,  nieuwe dingen, weer een extra verplichting. Ook heb ik mijn wekelijkse afspraken met mijn begeleidster, pb’er en behandelaar. Naar school reis ik met de bus (die altijd stampvol zit), op school mag niemand iets merken van mijn autisme dus doe ik zo normaal mogelijk. Ga ik bij mensen zitten in pauzes terwijl ik eigenlijk het liefst alleen wil zijn zonder raar aangekeken te worden. Maar dat kan niet dus doe ik het niet. 

Ik zoek een druk winkelcentrum op na schooltijd of in het weekend, spreek af met mensen om iets te drinken of te eten, help met stallen mesten (iets wat ik heel fijn ven gezellig vind maar wel veel energie kost in deze periode), reis met het ov naar een andere stad omdat ik dat als impulsieve actie een goed idee vind, en ga zo maar door. Ik blijf maar dingen aannemen en doen, terwijl alleen school al te veel is. Ik kan het gewoon NIET laten. Anderen doen dit ook, dus ik moet het ook kunnen. Ik WIL het ook kunnen. Ik ga NIET toegeven aan mijn beperkingen of aan dat ik dingen soms beter iets anders kan aanpakken. Ik. Wil. Het. Niet. Ik wil er niet aan… 

Wat ik met dit alles wil zeggen is dat ik veel te veel op mij neem, omdat ik anderen na doe, wat zij kunnen kan ik ook. En omdat ik zo graag wil, mijn hoofd wil meer dan ik aan kan. Maar wat ik even vergeet is dat mijn hersenen wat anders werken dan de gemiddelde mens. Keer op keer probeer ik normaal te doen, hou ik dat een dag vol en stort ik weer in. En anderen merken het ook, ik word boos of moet huilen om het minste of geringste, wat raar over kan komen als iemand het niet snapt.

Zoals je wel kan raden is de concentratie voor mijn tentamens momenteel dan ook ver te zoeken. Ik leer zo veel ik kan (wat neerkomt op om de 5 min pauze moeten nemen en op een dag bij elkaar opgeteld niet meer dan 1 a 2 uur leren) en maak mijn tentamens op hoop van zegen. Dit op hoop van zegen principe zorgt voor paniek, want geen duidelijkheid en zekerheid of ik mijn opleiding kan blijven doen, wat als ik mijn tentamens niet haal?

Mijn behandelaren en begeleiders adviseerden weer een time-out, om mijn hoofd weer even tot rust te laten komen, waar ik gelijk terecht had gekund, maar wat ik door het onverwachte aspect hiervan heb ik afgezegd, het kwam te plots en ik kon niet schakelen. Waar ik nu dus heel erg veel spijt van heb. Ik kan opnieuw terecht voor een gesprek. Maar wil ik dit wel? Want tsja normale mensen doen dat niet….. Ik wil NORMAAL zijn……..

Dit alles zal niet minder worden totdat ik ga accepteren dat ik de benodigde aanpassingen nodig heb en dat dat oké is (ik praat nu mijn begeleidster na hehe). Zolang ik dat niet doe zal mijn dagelijks leven er zo blijven uit zien. Dus lieve mede ASS’ers, bij deze: doe een stapje terug, luister naar jezelf en accepteer de situatie zoals die is! Ik hoop dat ik dat ook ooit ga doen. 

Liefs, Sanne