Tag: acceptatieproces

Toen ik net gehoord had van mijn psychologe dat ze vond dat ik wel erg veel autistische trekjes had, ben ik gelijk gaan Googlen, en man wat vond ik een herkenning in al die informatie op internet. Ik heb het dan wel over alle stukken die gaan over Asperger of autisme bij meisjes en vrouwen. Ik herkende zoveel dat ik ook een AQ test ben gaan doen, een test die een indicatie geeft over of je eventueel autisme zou kunnen hebben. De maximale score is 50, ik scoorde 41. Een score van 0-10 is laag, 11-22 gemiddeld (de meeste neurotypische vrouwen scoren 15 en mannen 17). Een score van 23-31 is bovengemiddeld en 32-50 is hoog (de meeste mensen met ASS scoren rond de 35). Ik zat dus op 41, en dat zette me aan het denken. Ik heb diezelfde avond nog een bericht naar mijn psychologe gestuurd met waarom ik dacht dat ik inderdaad wel eens ASS zou kunnen hebben. Zij heeft mij toen aangemeld voor diagnostiek. Ik dacht dat een diagnose verlichting zou gaan geven. 

Pas tijdens de second opinion bij het Autisme Expertise Centrum van Annelies Spek kwam er een diagnose ASS uit (ik ben in het eerste onderzoek totaal niet serieus genomen, “ik maakte oogcontact en kon een gesprek voeren dus ik kon geen ASS hebben”…..). Toen deze diagnose er was, was ik opgelucht, ik voelde me een soort van blij want alle puzzelstukjes vielen nu op hun plaats. Je zou nu kunnen denken, huh blij? Ja blij want ik was dus niet ‘gek’ of  een ‘aansteller’, al mijn problemen tot nu toe waren te verklaren. Dit was in oktober 2018. We zijn nu in mei 2019 en moet zeggen dat ik toch ergens nog redelijk veel moeite heb met het accepteren van de diagnose. Op zich vind ik het woord ‘autisme’ dat op mij geplakt is niet zo erg, maar wel de aanpassingen die ik nodig blijk te hebben. Prima dat die stempel op mij zit maar ik ga niet minder doen dan wat ik nu al doe, ik wil net zo als iedereen zijn. Net als alle andere begin twintigers kunnen studeren en tegelijkertijd een rijk sociaal leven hebben en meerdere keren per week vrienden zien, sporten, een relatie onderhouden, werken naast mijn studie, oh en ik wil het liefst ook nog een lease paard. Zij kunnen het ook dus ik moet dat ook kunnen….. Ik wil erbij horen.

Ik kan nog heel moeilijk accepteren dat ik toch niet alles kan op de manier waarop ik dat wil. Ik weet nu bijna alles over ASS, je kan zeggen dat ik lichtelijk geobsedeerd ben want ik lees er ALLES over, maar het vervolgens bij mijzelf herkennen en vooral toegeven en accepteren vind ik nog lastig. Hulp bij plannen en organiseren? Huh dat kan ik toch gewoon? Per dag heel secuur bekijken welke activiteiten ik ga inplannen en er daarbij opletten dat ik niet teveel ‘energievretende’ activiteiten achter elkaar plan? Waarom zou ik dat doen, bij anderen gaat het ook vanzelf, zij doen het ook gewoon…” Voldoende momenten om bij te komen en te ontprikkelen? Dat is voor watjes…. Dit is natuurlijk niet echt zo maar het is hoe ik erover denk en zolang dit mijn overtuigingen zijn blijft het lastig om aanpassingen te accepteren en dingen aan te nemen van mijn behandelaar of begeleiders. 

Omdat ik de diagnose nog maar kort heb en ik jarenlang geleefd heb zoals ik leefde (vooral doen wat ieder ander doet, en over mijn grenzen heen gaan), is het heel lastig om nu dingen te moeten veranderen. Ergens wil ik wel en vind ik het fijn dat ik nu begrepen word, maar aan de andere kant vind ik het eng en zwak. Ik deed het altijd zo dus waarom zou ik het nu anders doen? Niemand bepaalt voor mij wat ik wel of niet kan, als ik iets wil doe ik het. Echter is dit veranderen wel nodig omdat ik anders burn-out raak. Ik zit al op de grens, er moet niet nog veel meer bijkomen en ik moet niet nog veel langer over grenzen heengaan. Het is tijd om te gaan leren accepteren dat ik niet alles kan doen op de manier waarop ik dat wil. Hetgeen wat ik wil kan misschien nog wel, maar dan via een andere weg. Ook moet ik me minder gaan vergelijken met anderen en mijn leven zo inrichten dat het voor mij haalbaar is. 

Sanne