Blogs

autisme, Geen categorie

7 maanden later…

autitwins

Lieve allemaal,

en toen was het al weer 7 maanden geleden dat wij een blog hebben geplaatst namens Autitwins… wat ons betreft veel te lang geleden, maar we zijn er in deze maanden simpelweg niet aan toe gekomen helaas.

Tjid om er nieuw leven in te blazen!

Dus hier een nieuwe blog van Anna, waarin ik een update geef over hoe het er voor staat op het moment.

Laat ik beginnen met mijn stage fysiotherapie, waar ik op dit moment druk mee bezig ben. Ik loop sinds september 2020 (opnieuw) parttime stage bij een fysiotherapie praktijk in een verzorgingstehuis. Het is gelukkig in de stad waar ik woon, dus ik ben er met 10 minuten fietsen, ideaal. Volgende week heb ik mijn tussenevaluatie en ik hoop dat ik in januari 2021 mag afstuderen. Veel mensen vragen hoe mijn stage bevalt, en ik waardeer deze interesse. Het antwoord hierop vind ik echter toch wat lastig om te geven. De stage is namelijk opzich leuk en interessant, maar ik ben er achter gekomen dat werken als fysiotherapeut in de praktijk niet wat voor mij is. De rol als fysiotherapeut kost mij te veel energie. Het constant moeten schakelen tussen patienten (elk half uur), chaotische agenda’s, veel moeten praten over ‘koetjes en kalfjes’ en af en toe grote groepen mensen die aan het trainen zijn kost mij erg veel energie en spanning. Het komt helaas voor dat ik moet huilen op stage, of voorafgaand, als gevolg van de overprikkeling of spanning.

Nu ben ik aan het verkennen met mijn persoonlijk begeleidster wat ik dan wel wil. In eerste instantie wou ik misschien het onderzoek in, en fysiotherapiewetenschap studeren in Utrecht. Maar dat zou betekenen dat ik moet reizen van Groningen-Utrecht, (of verhuizen, maar dat zie ik al helemaal niet zitten). En dat betekent dat ik dan ook in de praktijk als fysiotherapeut moet werken, dat verwachten ze namelijk van je. Na lang wikken en wegen heb ik die optie doorgestreept. Maaaaar, er is een nieuwe optie! en het is zeer waarschijnlijk dat ik dit ga doen. Namelijk de 2-jarige hbo opleiding tot (autisme-)ervaringsdeskundige. En dat lijkt me super leuk! Ik heb er al veel over opgezocht en 2 gesprekken met ervaringsdeskundigen gehad die de opleiding ook hebben gevolgd en daar werd ik nog enthousiaster van. Ik hou jullie op de hoogte! (voor alle duidelijkheid: ik maak wel mijn opleiding fysiotherapie af!).

Op dit moment woon ik nog steeds op een beschermd wonen locatie van Cosis, inmiddels bijna een jaar. Het bevalt mij erg goed hier en ik leer veel. Vanaf januari 2021 krijg ik een nieuwe indicatie voor begeleiding, deze indicatie zorgt ervoor dat ik mijn hele leven recht heb op 24 uurs- begeleiding (op afstand). En dat is erg fijn! want het geeft zekerheid voor de toekomst. Mijn doel is om in de toekomst op mezelf te gaan wonen met ambulante begeleiding (24-uurs), maar dus met een eigen huisje enzo, dat lijkt me super gaaf! Als het zover is dan laat ik het weten..

En…. ik heb ook nog meer goed nieuws! namelijk dat ik na 3 jaar GGZ, nu de afrondende fase in ga. Dat wil zeggen; nog 10 keer naar de psycholoog en dan stopt mijn behandeling bij de GGZ. In mijn volgende blog zal ik terug blikken op mijn jaren bij de GGZ en wat ik hieruit heb gehaald. Stay tuned!

Liefs, Anna

Advertentie
Geen categorie

ASS en Corona

autitwins

Er zijn intussen al verschillende artikelen verschenen over ASS en Corona. Omdat dit een groot issue is wat velen van ons aangaat besloot ik om er ook een blog over te schrijven.

De afgelopen tijd leek het steeds beter te gaan met me. Ik heb de moeilijke keuze gemaakt te stoppen met mijn studie, en vrijwel gelijk viel er een enorme last van mijn schouders. Het chaotische en onvoorspelbare was weg. Ik kreeg weer ruimte voor dingen die er daarvoor niet waren en alles leek de goede kant op te gaan. Ik sleepte zelfs een baan binnen terwijl ik daar niet eens naar op zoek was. Ik voelde me voor het eerst sinds tijden weer goed. Er was duidelijkheid, structuur, weinig paniek, zekerheid, etc. En toen, toen was daar Corona….. Hallo angst, hallo onduidelijkheid, hallo onzekerheid, doei structuur, doei zekerheid, doei goed in mijn vel zitten. Bam als een grote klap in mijn gezicht, zo voelde het. 

De eerste 2 weken ben ik blijven werken, wel met veel angst, dat wel. De week hierna ging het al niet meer. Wat als ik besmet raak? Wat als ik daardoor anderen besmet? Wat als ik op de IC kom? Of nog erger, wat als er geen plek meer is op de IC tegen de tijd dat ik of mijn naasten Corona krijgen? Wat als mijn ouders dood gaan? Wat als, wat als wat als….. Nergens meer controle over. Over geen van deze vragen heb ik controle. Al deze vragen brengen onzekerheid met zich mee. Te veel onzekerheid als je het mij vraagt. En dan is er ook nog zoiets als het nieuws, sociale media, verhalen van anderen, je wordt er dood mee gegooid. COMPLETE chaos en overprikkeling. Wat is waar? Wat is niet waar? Ik betrap mijzelf erop dat ik het lastig vind om nieuws te filteren. Waar anderen het waarschijnlijk makkelijker vinden om bepaalde dingen niet binnen te laten komen, komt bij mij alles binnen. En met alles ga ik aan de haal…. De angsten rijzen de pan uit en mijn ‘zo nodig’ medicatie om angsten te dempen vliegt er doorheen. Nou weet ik dat iedereen in Nederland bang is, maar wij als ASS’ers beleven die angst net een beetje intenser en hoogst waarschijnlijk is de angst ook diepgaander. 

Natuurlijk heeft Corona niet alleen invloed op mijn werk. Ook op mijn beschermde woonvorm is alles anders. De eerste week waren er een paar maatregelen, we mochten alleen geen handen meer schudden, dat was het. Een paar dagen later kwamen er maatregelen bij, een dag later weer, en een dag later weer. Dacht je net alle veranderingen gehad te hebben, hing er de dag erna weer een nieuw briefje op de deuren. Nog meer regels…. Was ik net gewend aan het feit dat de begeleiding afstandelijker is, alleen nog maar op kantoor zit en alleen nog maar contact mag hebben via de telefoon of app, staat er vervolgens iemand van de begeleiding aan mijn deur, of komen ze mijn kamer binnen, of kunnen we buiten wel bij elkaar zitten voor een gesprek. Wat zijn nou de regels? Wat mag er nou wel of niet? Ik snap het niet meer. Elke keer is er weer iets anders. 

En dan is er nog het stukje ggz behandeling, geen fysiek contact meer, alleen maar videobellen. Als ik ergens een hekel aan heb is het dat. En als ik ergens WEL behoefte aan heb in deze chaos is het fysiek contact met mijn behandelaren…. Ik was gewend aan het feit dat er begeleiding bij mijn behandel contacten zat, moet ik nu opeens weer alleen (via beeldbellen). Was er net inhoudelijke behandeling opgestart, ligt dat nu weer stil. 

Oh en boodschappen doen is ook zoiets. Moeten we opeens verplicht een karretje mee naar binnen. Ik was altijd al smetvrezerig, nu is het helemaal erg. Ik was gewend aan het gebruiken van mijn eigen boodschappen tas. Ik kan wel huilen om het feit dat karretjes nu verplicht zijn. Ook lappen mensen de regels aan hun laars, komen ze gewoon binnen 1.5m afstand. En ik, ik durf er vervolgens niks van te zeggen… 

Afgelopen week goed nieuws gekregen, ik mag doorstromen naar een zelfstandig appartement hier in het gebouw waar ik woon, weg van de leefgroep. Maar hey, Corona zou Corona niet zijn als ze ook hier geen roet in het eten zou gooien. De jongen van wie ik het appartement zou krijgen zou dit weekend verhuizen naar een ander dorp hier vlakbij, echter gaat dat niet door, door Corona. En dat betekent dat ik ook nog voor een onbepaalde tijd op de groep moet wonen en niet kan doorstromen…. Hoelang is onbepaalde tijd? Een week? Een maand? 2 maanden? Halfjaar? Kan het pas als Corona helemaal weg is? Of toch eerder? Ik word gek van de onduidelijk en onzekerheid….

Dagstructuur op dagen dat ik niet werk, die is er niet. Shoppen kan niet, want alles dicht. Sportschool? Ook dicht. Afspreken met vriendinnen? Mag niet. Langs oma gaan? Te gevaarlijk. Bij mama op de koffie? Ook beter van niet. 

Moet ik wel of niet weer gaan werken? Ik ben doodsbang, maar aan de andere kant ben ik jong en gezond, werk ik in een klein bedrijf en kan ik de structuur goed gebruiken. Lastig….. En als ik niet ga werken, wat ga ik dan met mijn dagen doen? 

NIKS IS NOG HETZELFDE, en ik vind het heel erg moeilijk om daar mee om te gaan. Hoe gaan jullie hiermee om? Ervaren jullie hetzelfde? 

Liefs, Sanne

autisme, Geen categorie

Posturale controle en balans bij kinderen met ASS: een blog over mijn scriptie voor Fysiotherapie

autitwins

Zo! weer veel gebeurd de afgelopen tijd. Ik heb namelijk mijn scriptie afgerond en ik ben al een paar weken begonnen met mijn afstudeerstage. Ik had jullie beloofd om ook een blog te schrijven over de resultaten van mijn scriptie, nou hier is hij dan!

Mijn scriptie voor mijn opleiding fysiotherapie schreef ik over posturale controle en balans bij kinderen met ASS. Deze werd beoordeeld met een 8.4!!! Super blij mee 🙂 Het was een literatuurstudie, dus ik heb allerlei wetenschappelijke artikelen doorgespit en beoordeeld op kwaliteit, een fijn klusje voor iemand met autisme ;).
Ik kwam op dit onderwerp samen met mijn opdrachtgeefster van de HanzeHogeschool. Ik wilde graag dieper ingaan op de motorische vaardigheden van kinderen met ASS, omdat, hoewel het (nog) niet in de diagnostische criteria staat, blijkt uit onderzoek dat kinderen met ASS vaak een abnormale ontwikkeling hebben van het motorische systeem, wat suggereert dat deze tekorten mogelijk zelfs primair zijn voor de aandoening. Nou, hier wilde ik dus wel meer over weten! Omdat motorische vaardigheden in het algemeen te breed was, heb ik het specifiek gericht op posturale controle en balans.

Ik zal een beetje meer uitleg geven over posturale controle. Dit is namelijk het handhaven, bereiken of herstellen van een evenwichtstoestand tijdens elke houding of activiteit. Oftewel, iemand heeft altijd een beetje beweging tijdens een bepaalde houding of activiteit. Hoe beter de posturale controle, des te minder is de ‘postural sway’, dit is de hoeveelheid beweging. Balans lijkt er op, maar dit is weer net iets anders. Balans is een vaardigheid, bijvoorbeeld over een lijntje lopen. Dus je posturale controle kan bijvoorbeeld best slecht zijn, maar het kan zijn dat je ondanks dat je veel beweegt, wel over dat lijntje kunt lopen. Je balans is in dit geval dus wel goed.

Ik hoop dat jullie het een beetje snappen wat het inhoudt. Hoewel ik de neiging heb om zo ongeveer mijn hele scriptie hier te beschrijven, ga ik nu al door naar de (verkorte) conclusie van mijn scriptie:
” Deze studie toont aan dat kinderen met ASS, in de leeftijdscategorie 2-12 jaar, over het algemeen een verminderde posturale controle en balans laten zien t.o.v. kinderen zonder de diagnose ASS. De gevonden verschillen zijn mogelijk te wijten aan een verminderd functioneren van het cerebellum, de basale ganglia en de thalamus bij personen met ASS. In afwachting op verder onderzoek wordt aanbevolen om in de beroepspraktijk waarde te hechten aan de resultaten van deze studie. Fysiotherapeuten worden aanbevolen om alert te zijn op motorische afwijkingen bij kinderen met ASS en om, indien nodig, vroegtijdig interventies in te zetten bij deze doelgroep om de posturale controle en balans te verbeteren.“

Zo, een hele lap tekst alweer. Maar dit is dus de conclusie geworden van mijn scriptie! Ik ben zo blij dat hij nu af is en ik een goed resultaat heb behaald, maar ik vond het ook erg leuk en interessant om te doen. Mijn scriptie was het afgelopen half jaar mijn kindje (naast mijn caviaatjes natuurlijk), en ik ben er op sommige momenten zelfs obsessief mee bezig geweest. In dit opzicht heeft mijn ASS mij dan ook weer een beetje geholpen, ik kreeg namelijk ook als feedback dat het heel erg gestructureerd en analytisch was en dit zie je vaker als positieve eigenschappen bij mensen met ASS.

Ik hoop dat jullie deze blog interessant vonden en wens jullie allemaal een heel fijn weekend!
O ja en vragen zijn natuurlijk altijd welkom 🙂

Liefs Anna




autisme, Geen categorie

Ik draag een onzichtbaar camouflagepak

autitwins

Hey allemaal! Hier weer een nieuwe blog van Anna. Kleine update n.a.v. mijn vorige blog: Ik ben inmiddels verhuisd naar mijn nieuwe plekje met mijn lieve caviaatjes. Het bevalt goed, en ik ben inmiddels al aardig gewend. De verhuizing zelf ging ook goed, omdat we alles zorgvuldig uitgewerkt hadden en we alles in stapjes deden, erg fijn. Ook zit ik tegen mijn scriptie deadline aan… wow wat gaat die tijd snel. Ik vind het stiekem heel leuk om aan mijn scriptie te werken, dus ik vind het ook wel jammer ergens dat het straks weer voorbij is. De volgende blog die ik zal schrijven, zal gaan over de uitkomsten van mijn onderzoek over posturale controle en balans bij kinderen met Autisme, stay tuned!

Dan nu deze blog, waarin ik heel eerlijk wil zijn en me kwetsbaar op ga stellen. Ik wil namelijk mijn gevoel opschrijven, omdat ik vandaag weer tot het besef kwam dat ik mij probeer te gedragen als een volwassen Anna, maar eigenlijk voel ik mij niet zo. Ik had vandaag weer mijn ‘onzichtbare camouflagepak’ aan. Stond mooi hoor, maar voelt dubbel….

Ik had vandaag een kennismakingsgesprek op mijn nieuwe stage voor mijn opleiding fysiotherapie. Het ging eigenlijk best goed: ik kwam (naar mijn idee) volwassen over en het leek alsof ik er klaar voor was om stage te gaan lopen. Mijn woonbegeleider die mee was naar het gesprek hoefde vrijwel niets toe te voegen aan het gesprek. Maar, eenmaal thuis landde alles, was ik in paniek en voelde ik mij erg verdrietig. Ik ben gaan nadenken waarom ik mij zo voel na het gesprek en ik kwam tot de conclusie dat het komt omdat ik in mijn rol als fysiotherapeut (in opleiding) constant moet camoufleren. En dat is doodvermoeiend. Het feit dat ik op stage straks weer iemand moet zijn die ik niet echt ben maakt me zo verdrietig. Ik doe alsof ik iemand ben die klaar is voor het leven van een volwassene. Maar diep vanbinnen voel ik mij niet zo. Ik voel mij een klein meisje, voor wie de wereld eng en onvoorspelbaar is.

In een eerdere blog schreef ik al dat ik sociaal-emotioneel een stuk jonger functioneer dan mijn kalenderleeftijd. Dit ziet de buitenwereld (lees: mensen die mij niet goed kennen) niet, maar het is wel wie ik ben. En het maakt me eigenlijk zo boos, waarom kan ik niet mijzelf zijn bij iedereen? Waarom moeten mensen zich naar hun leeftijd gedragen? Ik ben gewoon zo bang voor het ‘volwassen leven’. En met al mijn kracht probeer ik weer te camoufleren om dat niet te laten merken, maar ik heb ondertussen de droom dat ik dat ooit kan laten varen.

Omdat al dat camoufleren mij zo veel energie kost, zit ik er de laatste tijd dan ook sterk over na te denken om misschien helemaal geen fysiotherapeut te worden. Ik wil wel afstuderen als fysiotherapeut, maar ik denk dat ik daarna graag het onderzoek in wil gaan. Ik heb een master gevonden in Utrecht: Fysiotherapiewetenschap. Dat lijkt mij super fijn, lekker de hele dag onderzoeken en theoretisch bezig zijn, vrijwel geen ingewikkelde sociale situaties en waarin contact met mensen niet een hele grote rol speelt. En natuurlijk gaat het dan wel over een onderwerp wat ik interessant vind, ik vind namelijk fysiotherapie nog steeds heel interessant.
Maar eerst is mijn doel natuurlijk om mijn opleiding af te ronden!

Ik vraag mij af hoe andere mensen met autisme zich voelen onder het camoufleren. Word je daar niet verdrietig van? Hoe ga jij er mee om? En hoe camoufleer jij? Ik hoor het graag in de reacties.

Liefs Anna











Geen categorie

Autisme en school/studie

autitwins

De meesten van jullie zullen er wel mee te maken hebben gehad, het dilemma dat school of studie heet. Het is, helaas, algemeen bekend dat het naar school gaan en of studeren bij mensen met ASS vaak problemen oplevert. Als het niet op intellectueel gebied is dan is het wel op sociaal vlak. In deze blog wil ik graag mijn ervaringen.

Zelf begon ik pas te merken dat ik ‘anders’ was toen ik op de middelbare school kwam. De peuterspeelzaal en basisschool hebben bij mij niet veel problemen opgeleverd, anders dan dat ik behoorlijk bazig was en altijd wilde bepalen wat er ging gebeuren, hoe en wanneer, en dat ik daarin nogal dwingend kon zijn. Qua schoolwerk kwam ik goed mee en met bepaalde vakken mocht ik zelfs wat extra’s doen. Op de middelbare school ging het werk me ook prima af, al had ik wel veel moeite met de exact vakken zoals wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Op sociaal vlak begon ik hier wel te merken dat ik anders was. Wanneer mijn klasgenootjes uitgingen en met vriendjes begonnen, zat ik thuis en was ik bezig met school, of was ik te vinden op de atletiekbaan (ik deed aan topsport). Met dat hele uitgaan en vriendjes gedoe kon ik maar niks.

Dit allemaal begon nog erger te worden toen ik ging studeren. Ik ging naar de colleges, maar zat hier buitenom alleen op mijn kamer, dag in dag uit. Je kan denk ik wel spreken van een sociaal isolement. Uitgaan deed ik niet, heb het wel geprobeerd maar het werkte gewoon niet. Als ik dan meeging wilde ik om twaalf uur alweer naar huis. Vriendjes en daten lukte ook niet. Meerdere malen op Tinder gezeten om er zo maar bij te horen, maar ook dat was geen succes, op de een of andere manier was het gewoon niks voor mij en klopte het niet. Bij elke studie die ik geprobeerd heb ging het zo. Ik ging naar college, en daarna rechtstreeks weer naar huis om daar de rest van de avond door te brengen. En zo de volgende dag weer opnieuw. Tijd voor leuke dingen had ik ook niet, want ik ‘moest’ met school bezig en moest en zou goede cijfers halen.

Nu, tijdens mijn 3e studie, is dit niet veel anders. Ik woon thuis (inmiddels op een beschermde woonvorm), en moet dagelijks met het openbaar vervoer reizen om op school te komen. Dit kost mij de grootste moeite. Opstaan kost mij zelfs al al mijn energie. Het eerste wat ik denk op een schooldag als ik wakker word is “oh nee he, niet weer een dag naar school”. Je vraagt je dan misschien af waardoor deze gedachtes veroorzaakt worden. Het is niet alleen het reizen met het OV wat mij zoveel kost, ook het op school zijn zuigt alle energie uit me weg. Groepsopdrachten, lange colleges, plotselinge veranderingen (want groepsgenoten houden zich dus nooooit aan afspraken), lange dagen, verwachtingen waaraan je moet voldoen, sociaal doen in de pauzes (en dus niet weer even op kunnen laden), en ga zo maar door. En dan hebben we het nog maar even niet over verplichte (buitenland) stages. Elke dag als ik thuis kom stort ik eerst neer op bed. Soms huilend, soms niet huilend, gewoon vanuit vermoeidheid, overprikkeling. Vakanties zijn fijn om op te laden. Echter heb ik dan niet veel ruimte voor leuke dingen omdat ik mijn energie goed kan gebruiken voor het weer opladen voor een volgende lesperiode. Voor de buitenwereld lijkt alles normaal, want ik kan heel goed doen alsof, de schijn ophouden. Ook dit komt er nog bij bij alles wat ik net al schreef. Ik ben sinds kort in gesprek met de decaan en mijn mentor, samen met mijn woonbegeleider, om te kijken naar eventuele aanpassingen in vooral de groepsopdrachten. Gelukkig denkt mijn school goed mee, er zijn aanpassingen mogelijk. Waar ik dan weer tegenaanloop is dat ik zo normaal mogelijk wil zijn en die aanpassingen afkaats, want ‘ik kan en wil het toch wel zelf en gewoon op de normale manier achteraf gezien’. En dan schop ik mijzelf keihard tegen de schenen, want zodra er maar weer ietwat stress is, heb ik spijt dat ik de aanpassingen niet doorgevoerd heb….

Ik ben vaak bezig met, hou ik dit nog wel 2,5 jaar vol? Want zo lang moet ik nog totdat ik mijn hbo diploma haal. Ik ben continu bezig met het leven in de toekomst, nooit kan ik even bezig zijn met het hier en nu. Ook dit kost veel energie. Ik wil zo graag mijn diploma halen, het afronden, afmaken waar ik mee begonnen ben. Maar is het het allemaal waard? Ik weet het niet, het enige wat ik kan doen is proberen..!

Waar ik nu wel benieuwd naar ben, zijn er meer mensen met ASS die dit herkennen? Laat het hier achter in de comments!

autisme, Geen categorie

Update Anna en studie

autitwins

Ineens heb ik even de behoefte om te schrijven, mijn gedachten op ‘papier’ te zetten en ze ordenen. Dus deze keer ga ik dat doen, in de vorm van een nieuwe blog 🙂
Deze blog zal een beetje een update worden van hoe het met mij (Anna) gaat en wat er momenteel speelt in mijn leven, net als Sanne dat de afgelopen keer heeft gedaan in haar blog. Daarnaast ga ik wat verder in op mijn studie, en hoe dat op dit moment gaat.

Ik ben al vanaf de zomervakantie druk bezig met mijn scriptie voor mijn opleiding Fysiotherapie, waarin ik nu in het laatste jaar zit. Ik vind het echt super leuk, want ik hou van onderzoek. Ik doe wetenschappelijk onderzoek in de vorm van een literatuurstudie, en dat is fijn want alles gaat via een vaste structuur en laat ik daar nou net van houden! Bovendien vind ik het onderwerp interessant, want het gaat namelijk over posturale controle (in Jip en Janneke taal: je houding handhaven) en balans bij kinderen met ASS. Volgens mijn omgeving ben ik een beetje verslaafd aan mijn scriptie, maarja dat heb ik ook nou eenmaal als ik zo enthousiast word van een bepaald onderwerp. Dan wil ik er alles van weten :P. In februari moet ik mijn scriptie inleveren en (ervan uitgaande dat ik het dan gelijk haal) dan ga ik verder met mijn afstudeerstage. Super spannend dus!

Nu ik het woord ‘afstudeerstage’ gebruik, voel ik gelijk spanning. Ik vind het namelijk zo erg spannend, al helemaal omdat het nog niet duidelijk is waar ik die stage ga lopen. Wel heb ik al een gesprek gehad op school met de stagecoördinator en mijn begeleidster, zodat ik op een plek kan stage lopen die ook bij mij past, waar ze rekening kunnen houden met mijn autisme. We hebben nu een geschikte plek op het oog, maar het is nog even spannend of dit ook daadwerkelijk door kan gaan. Wat ik wel in ieder geval weet is dat ik mijn afstudeerstage parttime ga doen, net als mijn scriptie. Zo kan ik mijn energie beter verdelen en blijft het voor mij ook haalbaar om mijn studie te volgen zonder overbelast te raken. Ik volg dus een soort van aangepast programma, maar hé zo kom ik er ook 🙂

Naast mijn studie ben ik op dit moment ook bezig met het voorbereiden van mijn verhuizing. Het zit namelijk zo; op dit moment woon ik nog op kamers met een Thuis+ indicatie (dat houdt in 24/7 beschikbare begeleiding op afstand, en een paar keer per week komen ze ambulant bij mij langs). Maar binnenkort ga ik verhuizen naar een beschermd wonen omgeving, omdat ik toch te veel paniek blijf hebben en ik daardoor steeds vaker een beroep moet doen op mijn begeleiding.
In het complex waar ik kom te wonen zijn allemaal zelfstandige appartementen waar mensen wonen met verschillende hulpvragen, waaronder mensen van mijn leeftijd met autisme. Ik heb dan dus alles voor mijzelf, en dat lijkt mij erg fijn. Alles wat ik zelfstandig kan, mag ik ook blijven doen; ik mag zelf mijn eten koken en huishouden doen zoals ik gewend ben. Dat vind ik fijn. Er is alleen een kamertje met begeleiding in het gebouw, zodat ze mij kunnen ondersteunen in de dingen waar ik moeite mee heb. Het lijkt mij een fijne plek om te wonen, maar dat maakt het niet minder spannend. Ik haat namelijk verhuizen. De vorige keer dat ik verhuisd ben ging het ook niet zo soepel. Ik vind het lastig om met zo’n grote verandering om te gaan. Gelukkig heb ik nu wel de begeleiding dichtbij, dus als er wat is dan kan ik zo op het kantoortje kloppen. Het huis waar ik kom te wonen is een soort trainingshuis, op weg naar zelfstandig wonen (evt. met ambulante begeleiding), klinkt goed toch?

Naast de grote dingen zoals wonen en mijn studie, vermaak ik mij prima met mijn allerliefste caviaatjes. Zij zijn mijn beste vriendinnetjes! Het is zo fijn dat ze er altijd voor mij zijn en niet oordelen. Gelukkig mogen ze ook met mij mee als ik ga verhuizen! Mijn begeleidster zei al: zonder cavia’s ga jij toch nergens heen 😉 en daar heeft ze helemaal gelijk in!

Volgende keer schrijven we weer een blog over een bepaald onderwerp, maar wij hopen dat jullie deze ‘update blogs’ ook leuk en interessant vinden om te lezen 🙂

Liefs!
~Anna


Geen categorie

Te veel willen

autitwins

Het is alweer even geleden dat jullie van mij  (Sanne) een blog gelezen hebben. Dit heeft een reden, namelijk dat het even niet zo heel lekker gaat en ik HEEL druk ben met mijn studie, wat mij eigenlijk te veel kost vergeleken met wat het me opbrengt. In deze blog wil ik jullie dan ook meenemen in hoe het is en wat er gebeurt als je niet kan accepteren dat je ‘anders’ bent, koste wat het kost mee wil blijven doen en alle ballen in de lucht wilt houden, en ook nog autisme hebt. Oh en sorry voor de lengte van deze blog, skip vooral als je niet van lange teksten houdt 😉 Nog 1 dingetje voor ik begin, ik schrijf dit omdat ik denk dat dit voor veel vrouwen met ASS herkenbaar is, en niet omdat ik ‘zielig’ ben ~

Na mijn time-out opname in augustus heb ik 1 week thuis gehad en toen ben ik gelijk weer begonnen aan jaar 2 van mijn (fulltime) studie. Vanaf dag 1 voelde ik me al niet fijn in mijn nieuw klas. Dit kostte uiteraard bergen met energie. Wekenlang heb ik dit aangezien, waarna ik uiteindelijk besloten heb te switchen naar de andere klas van deze opleiding, met studenten die wat rustiger, ouder en volwassener zijn. Het was dat, of stoppen, want het ging echt niet meer i.c.m. het reizen met de bus. Maar goed, weer wennen in een nieuwe klas, weer eng, en dus weer veel energie. Ergens hier tussenin heb ik ook nog een mega intensieve praktijk week gehad op school met dagen van 8:30 tot 17, waarbij ik CONSTANT sociaal moest doen. Je kan vast wel bedenken hoe gesloopt ik was naderhand. Vrijwel gelijk hierna begon de tentamenweek, waar ik nu middenin zit. Oh en ondertussen lopen er ook nog de nodige groepsopdrachten.

Verder heb ik ook een beschermd wonen traject lopen, wat ook de nodige energie kost. Eerst het wekenlange proces van de GGD afwachten (die moeten de indicatie afgeven zodat je toegang hebt tot een beschermde woonvorm), en vervolgens aanmelden bij de woonlocatie waar ik wil gaan wonen. De indicatie voor beschermd wonen heb ik inmiddels binnen, nu de intake op de woonlocatie nog. Hier zou ik voor de tentamens al een intake hebben, wat door ziekte niet door ging en nu pas aanstaande vrijdag plaatsvindt, terwijl ik die dag ook nog een tentamen heb. Uitstel dus terwijl ik ZO graag zekerheid en duidelijkheid had gehad voor mijn tentamens, zodat ik me daar vol op kon focussen.

Ook loopt er nog een traject voor behandeling, waarin nog veel onduidelijk is en wat dus veel spanning geeft. Naast dit allemaal ben ik ook nog jarig geweest en dacht ik dat het een goed idee was om het huis vol te hebben met visite (totaal geen overprikkeling hooooor 😉 ). Verder wil ik ook blijven afspreken met vrienden, moet ik sporten van mijzelf en heb ik mij aangemeld bij een nieuwe sport. Weer een nieuw iets, nieuwe mensen,  nieuwe dingen, weer een extra verplichting. Ook heb ik mijn wekelijkse afspraken met mijn begeleidster, pb’er en behandelaar. Naar school reis ik met de bus (die altijd stampvol zit), op school mag niemand iets merken van mijn autisme dus doe ik zo normaal mogelijk. Ga ik bij mensen zitten in pauzes terwijl ik eigenlijk het liefst alleen wil zijn zonder raar aangekeken te worden. Maar dat kan niet dus doe ik het niet. 

Ik zoek een druk winkelcentrum op na schooltijd of in het weekend, spreek af met mensen om iets te drinken of te eten, help met stallen mesten (iets wat ik heel fijn ven gezellig vind maar wel veel energie kost in deze periode), reis met het ov naar een andere stad omdat ik dat als impulsieve actie een goed idee vind, en ga zo maar door. Ik blijf maar dingen aannemen en doen, terwijl alleen school al te veel is. Ik kan het gewoon NIET laten. Anderen doen dit ook, dus ik moet het ook kunnen. Ik WIL het ook kunnen. Ik ga NIET toegeven aan mijn beperkingen of aan dat ik dingen soms beter iets anders kan aanpakken. Ik. Wil. Het. Niet. Ik wil er niet aan… 

Wat ik met dit alles wil zeggen is dat ik veel te veel op mij neem, omdat ik anderen na doe, wat zij kunnen kan ik ook. En omdat ik zo graag wil, mijn hoofd wil meer dan ik aan kan. Maar wat ik even vergeet is dat mijn hersenen wat anders werken dan de gemiddelde mens. Keer op keer probeer ik normaal te doen, hou ik dat een dag vol en stort ik weer in. En anderen merken het ook, ik word boos of moet huilen om het minste of geringste, wat raar over kan komen als iemand het niet snapt.

Zoals je wel kan raden is de concentratie voor mijn tentamens momenteel dan ook ver te zoeken. Ik leer zo veel ik kan (wat neerkomt op om de 5 min pauze moeten nemen en op een dag bij elkaar opgeteld niet meer dan 1 a 2 uur leren) en maak mijn tentamens op hoop van zegen. Dit op hoop van zegen principe zorgt voor paniek, want geen duidelijkheid en zekerheid of ik mijn opleiding kan blijven doen, wat als ik mijn tentamens niet haal?

Mijn behandelaren en begeleiders adviseerden weer een time-out, om mijn hoofd weer even tot rust te laten komen, waar ik gelijk terecht had gekund, maar wat ik door het onverwachte aspect hiervan heb ik afgezegd, het kwam te plots en ik kon niet schakelen. Waar ik nu dus heel erg veel spijt van heb. Ik kan opnieuw terecht voor een gesprek. Maar wil ik dit wel? Want tsja normale mensen doen dat niet….. Ik wil NORMAAL zijn……..

Dit alles zal niet minder worden totdat ik ga accepteren dat ik de benodigde aanpassingen nodig heb en dat dat oké is (ik praat nu mijn begeleidster na hehe). Zolang ik dat niet doe zal mijn dagelijks leven er zo blijven uit zien. Dus lieve mede ASS’ers, bij deze: doe een stapje terug, luister naar jezelf en accepteer de situatie zoals die is! Ik hoop dat ik dat ook ooit ga doen. 

Liefs, Sanne

autisme, Geen categorie

Happy autisme!

autitwins

Omdat wij vaak blogs schrijven over de dingen waar we tegenaan lopen door onze autisme, schrijf ik nu eens een blog over de dingen waar ik blij van word en hoe ik dat uit. Positief blogje dus 🙂

Ken je dat gevoel? Dat je doet alsof je de loterij hebt gewonnen, zo blij ben je? Nou dat heeft mijn cavia Anna als ze een schoon hok krijgt. Dan gaat ze ‘popcornen’, oftewel, springen! dansen! blij zijn!
Ik kwam erachter dat ik best wel op een cavia lijk in dat opzicht, haha. Als ik heel blij/enthousiast ben dan ga ik rondjes springen door de kamer en  fladderen met mijn handen. Ik denk dat je er al vrolijk van wordt als je daarnaar kijkt, ook al ziet het er een beetje gek uit natuurlijk. Maar hé dat is mijn autisme 😉

Nu ik toch aan mijn cavia’s denk, dat is één van de dingen waar ik heel blij van word! Ze zijn mijn kindjes! Yes! (zie je me al enthousiast zijn?). Toen mijn cavia voor het eerst kon traplopen was zo’n moment, van intense blijheid..
Ik kan ook heel blij worden van andere kleine dingen, bijvoorbeeld als ik mijn kamer helemaal schoongemaakt heb en alles weer recht en op zijn plek ligt, maar ook van muziek of als ik mijn opdracht voor school heb ingeleverd.

Als ik heel blij ben, dan zit ik in ‘groen’. Groen staat voor geluk en ontspanning in mijn paniekplan. Dat is het moment waarop ik optimaal kan ontwikkelen en mezelf kan zijn. Ik zit in groen als ik niet een te vol hoofd heb, geen paniek heb en geen hinder van mijn autisme heb. Toch ben ik ook in groen, voortdurend bezig met mezelf in groen te houden; ik zorg voor voldoende rustmomenten en ontspanning, zodat mijn ‘emmer’ af en toe geleegd wordt.

Een kenmerk van autisme is het voorkomen van repetitief gedrag en specifieke interesses. Ik denk dat deze kenmerken er ook voor zorgen dat mensen met autisme blijdschap kunnen voelen en uiten. Wat ik eerder al noemde in deze blog, is dat ik fladder en spring als ik heel blij ben. Met deze bewegingen kan ik mijn blijdschap uiten en gaat de (blije) spanning uit mijn lichaam. Van mijn specifieke interesses kan ik mij heel erg blij voelen. Ik vind zelf bijvoorbeeld het menselijk lichaam zo interessant dat ik allemaal feitjes hierover uit mijn hoofd weet, ik word er super enthousiast van.

Helaas kent heel blij worden als je autisme hebt ook een keerzijde. Het komt bij mij nog wel eens voor dat ik zo blij ben geweest, dat ik totaal overprikkeld ben. Dat uit zich in extreem moe zijn, hoofdpijn en huilen. Gelukkig kan ik dan wel met een positief gevoel op de dag terug kijken en scheelt dat weer een beetje in verhouding met de overprikkeling!
Ook uiten wij met autisme onze blijdschap soms toch een beetje anders dan de norm, en dat zorgt voor kijkende mensen. Maar wat is er nou mooier dan iemand blij zien, waarom zou je diegene dan aanstaren? Laten we allemaal onze blijdschap uiten 🙂

Liefs, Anna





autisme, Geen categorie

Leeftijd is maar een getal

autitwins

‘Ik lig in mijn bed met mijn knuffels en mijn duim in mijn mond. Ik luister liedjes van het huis Anubis en ik trappel ondertussen met mijn voeten. Ik voel me fijn, want dit is ook wie ik ben.’

Als je bovenstaande leest, zou je kunnen denken dat het gaat om een klein meisje van een jaar of 7. Alleen dat kleine meisje ben ik, het ‘kleine’ grote meisje van bijna 23 jaar oud… en dat is precies waar deze blog over gaat. Namelijk over het sociaal-emotioneel jonger zijn/overkomen dan je daadwerkelijke leeftijd.

‘De indruk is ontstaan dat patiënte sociaal-emotioneel waarschijnlijk een stuk jonger functioneert dan haar kalenderleeftijd en cognitieve niveau. Dit maakt haar kwetsbaar en vatbaar voor overvraging.’
Bovenstaande staat in mijn diagnoseverslag van ASS. En toen ik het las vond ik het in eerste instantie confronterend. Het voelt namelijk als iets wat niet goed aan mij is. Je hoort immers niet jonger te zijn dan je bent. Dat is niet sociaal wenselijk, en dat is juist wat ik zo erg probeer te zijn. Toch vond ik het ergens ook ‘fijn’ om te zien staan, er wordt namelijk eindelijk erkent dat ik mij in sommige opzichten echt jonger voel, en dat ik dat niet hoef te verbergen. Ik weet inmiddels dat het bij mijn psycholoog niet uit maakt als ik mijn knuffels mee neem naar een afspraak als ik het spannend vind. Ik hoef mij dan niet persé als 22-jarige te gedragen als ik mij in sommige opzichten echt niet zo voel, en niet zo ben. En dat is fijn, want dan voel ik mij geaccepteerd om wie ik ben.

Op internet las ik een stukje over autisme en mentale leeftijden. Martine Delfos (biopsycholoog en wetenschappelijk onderzoeker) noemt hier de term (MAS1P = Mental Age Spectrum within 1 Person). Dit betekent dat bijvoorbeeld iemand van 17 jaar verschillende mentale leeftijden kan hebben. Bijvoorbeeld op het gebied van hechting 9 maanden, spelgedrag 3 jaar en op het gebied van wiskunde 25 jaar. Volgens Martine Delfos ontwikkelen kinderen zich normaal gesproken eerst sociaal-emotioneel en dan cognitief, maar bij kinderen met autisme is dit vaak andersom. Vandaar dat ze sociaal-emotioneel vaak ‘achter lopen’ (Stichting AutiPassend Onderwijs Utrecht, 2019).

Ik kan mij persoonlijk erg vinden in haar theorie. Ik lees namelijk voor mijn HBO-opleiding inmiddels wetenschappelijke Engelstalige artikelen, maar tegelijkertijd speel ik nog heel graag met mijn oppaskindjes met de playmobil. Natuurlijk ben ik in vele opzichten ook gewoon mijn 22-jarige ik: ik volg een opleiding, ik kan mij sociaal gedragen, ik heb een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en ik ben ook bezig met mijn leven zoals een ‘normale’ meid van 22 jaar oud. Ook kan ik prima een gewoon gesprek voeren, en zal je niet eens merken

dat ik soms een stuk jonger gedrag vertoon. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat alles kan binnen 1 persoon met autisme. En dat is niet erg, dat is wie we/jij zijn/bent!

Ik vraag mij af hoe de ervaringen van andere vrouwen met autisme zijn. Herkennen jullie het verschil in mentale leeftijden in 1 persoon? Laat het me weten in de reacties!

Liefs Anna  

Gebruikte bron:
Stichting AutiPassend Onderwijs Utrecht. (2019). Martine Delfos over mentale leeftijden. Opgehaald van autipassendonderwijsutrecht.nl: http://www.autipassendonderwijsutrecht.nl/martine-delfos-over-mentale-leeftijden

Geen categorie

Autisme en comorbiditeit

autitwins

Zoals misschien wel bekend is gaat autisme vaak gepaard met andere psychiatrische aandoeningen en/of stoornissen. Heel vaak komt dit voort vanuit de ASS problematiek, en het willen verbergen daarvan. Vaak voorkomende stoornissen (ik vind het woord stoornissen een stom woord, maar gebruik het hier even om het niet te verwarrend te maken) die naast ASS voorkomen zijn eetstoornissen, depressie en persoonlijkheidsstoornissen. Er zijn er ongetwijfeld meer, maar voor het gemak houd ik het in deze blog hierbij, omdat ik daar zelf ervaring mee heb en dat makkelijker schrijft. Tevens belangrijk om te benoemen is dat deze vooral gebaseerd is op eigen ervaringen (ik ben geen zorgprofessional 😉 )

Typerend voor vrouwen met ASS en een ‘normaal’ IQ is vaak het willen verbergen van het anders zijn. Mensen mogen niet merken dat ‘we’ anders zijn en we doen er dan ook alles aan om dat te voorkomen en om zo normaal mogelijk over te komen. Handig zou je denken, maar dat is niet helemaal het geval.  Dit doen alsof kost ontzettend veel energie en is een perfecte fundering voor een eetstoornis, depressie, of persoonlijkheidsstoornis. Het doen alsof zorgt er ook voor dat spanning er op een andere manier uit komt, want het moet er toch een keer uit. Dit gebeurd dan vaak op destructieve manier, vaak wanneer er geen anderen bij zijn. Denk dan aan zelfbeschadiging, eetbuien of juist niets meer eten, alcohol, drugs, en nog erger. 

Om even het voorbeeld van eetbuien en of niets meer eten eruit te pakken.., als dit maar lang genoeg doorgaat is het nog heel moeilijk eruit te komen en zit je ‘zo’ opgescheept met een hardnekkige eetstoornis (ik spreek uit ervaring). Een eetstoornis bij meisjes en vrouwen met autisme ontstaat, naast het eten om spanning te doen laten zakken, ook vaak omdat ze willen voldoen aan het beeld dat heerst in de maatschappij, en om controle te hebben. Meisjes en vrouwen met autisme zijn goed in het imiteren van anderen. Als ze dan verstrikt raken in de continue strijd tussen ‘wie ben ik’ en ‘wat zijn de verwachtingen’, of als er door school/werk en sociale interacties totale overprikkeling ontstaat, is het heel overzichtelijk om te focussen op iets als eten en gewicht. Obsessief op iets gefocust zijn is iets wat typerend is voor ASS.

Depressie, of een sombere stemming, komt vaak voort uit het gevoel van niet verbonden zijn met de wereld. Het gevoel hier niet te horen, het gevoel anders te zijn, een eenzaam gevoel ook al zijn er mensen om je heen. De moeite die het kost om sociaal te zijn en sociale contacten te onderhouden kan wanhopig maken en draagt ook bij aan depressieve gevoelens, evenals wanneer keer op keer een studie niet afgemaakt kan worden of als een ontslag na ontslag volgt van werk.

Persoonlijkheidsstoornissen komen ook vaak voor naast ASS, of om het beter te zeggen, als gevolg van ASS. Doordat je je autisme wil camoufleren en je je dus anders voordoet dan je bent, maar omdat je toch mee wilt doen met ‘het gemiddelde’, worden er bepaalde patronen ontwikkeld om te kunnen ‘overleven’. Dit komt omdat het vaak geen natuurlijk gedrag is voor vrouwen met ASS. Als dit lang genoeg doorgaat worden deze patronen hardnekkig en voldoe je al snel aan de criteria voor een persoonlijkheidsstoornis. Veel vrouwen met ASS worden voor hun ASS diagnose vaak eerst (foutief) gediagnosticeerd met bijvoorbeeld Borderline. Echter hoeft dit niet altijd foutief te zijn, het komt ook echt daadwerkelijk naast elkaar voor, door het gedrag dat ontstaat om te ‘overleven’. Dit geldt niet alleen voor Borderline, ook de andere bestaande persoonlijkheidsstoornissen worden veel gezien naast ASS.

Zoals je je misschien wel kan indenken maakt dit alles het er niet makkelijker op. Veel GGZ behandelingen, woonplekken of andere voorzieningen zijn niet gericht op comorbiditeit en er volgt dan ook vaak een afwijzing, met als reden ‘te complex’. Momenteel is dit een actuele issue voor mij, ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Hier kunnen ze me niet helpen omdat ik ook ASS heb, en daar kunnen ze me niet helpen omdat mede door de persoonlijkheidsproblematiek crisissen te veel op de voorgrond staan. ‘Crisis’opname is ook niet altijd ideaal, omdat een algemene afdeling niet genoeg verstand heeft van ASS. Ik ben de afgelopen paar weken opgenomen geweest, omdat alles even te veel werd. De verpleging was lief en behulpzaam, maar op vlak van ASS werd de plank nogal eens misgeslagen. Het is dus lastig om de juiste hulp te vinden met meervoudige complexe problematiek. Ik blijf hoop houden op een passende plek. Misschien vind ik die binnenkort wel op een beschermd wonen voorziening waar ik voor aangemeld ben, laten we het hopen!

Sanne