‘Ik lig in mijn bed met mijn knuffels en mijn duim in mijn mond. Ik luister liedjes van het huis Anubis en ik trappel ondertussen met mijn voeten. Ik voel me fijn, want dit is ook wie ik ben.’

Als je bovenstaande leest, zou je kunnen denken dat het gaat om een klein meisje van een jaar of 7. Alleen dat kleine meisje ben ik, het ‘kleine’ grote meisje van bijna 23 jaar oud… en dat is precies waar deze blog over gaat. Namelijk over het sociaal-emotioneel jonger zijn/overkomen dan je daadwerkelijke leeftijd.

‘De indruk is ontstaan dat patiënte sociaal-emotioneel waarschijnlijk een stuk jonger functioneert dan haar kalenderleeftijd en cognitieve niveau. Dit maakt haar kwetsbaar en vatbaar voor overvraging.’
Bovenstaande staat in mijn diagnoseverslag van ASS. En toen ik het las vond ik het in eerste instantie confronterend. Het voelt namelijk als iets wat niet goed aan mij is. Je hoort immers niet jonger te zijn dan je bent. Dat is niet sociaal wenselijk, en dat is juist wat ik zo erg probeer te zijn. Toch vond ik het ergens ook ‘fijn’ om te zien staan, er wordt namelijk eindelijk erkent dat ik mij in sommige opzichten echt jonger voel, en dat ik dat niet hoef te verbergen. Ik weet inmiddels dat het bij mijn psycholoog niet uit maakt als ik mijn knuffels mee neem naar een afspraak als ik het spannend vind. Ik hoef mij dan niet persé als 22-jarige te gedragen als ik mij in sommige opzichten echt niet zo voel, en niet zo ben. En dat is fijn, want dan voel ik mij geaccepteerd om wie ik ben.

Op internet las ik een stukje over autisme en mentale leeftijden. Martine Delfos (biopsycholoog en wetenschappelijk onderzoeker) noemt hier de term (MAS1P = Mental Age Spectrum within 1 Person). Dit betekent dat bijvoorbeeld iemand van 17 jaar verschillende mentale leeftijden kan hebben. Bijvoorbeeld op het gebied van hechting 9 maanden, spelgedrag 3 jaar en op het gebied van wiskunde 25 jaar. Volgens Martine Delfos ontwikkelen kinderen zich normaal gesproken eerst sociaal-emotioneel en dan cognitief, maar bij kinderen met autisme is dit vaak andersom. Vandaar dat ze sociaal-emotioneel vaak ‘achter lopen’ (Stichting AutiPassend Onderwijs Utrecht, 2019).

Ik kan mij persoonlijk erg vinden in haar theorie. Ik lees namelijk voor mijn HBO-opleiding inmiddels wetenschappelijke Engelstalige artikelen, maar tegelijkertijd speel ik nog heel graag met mijn oppaskindjes met de playmobil. Natuurlijk ben ik in vele opzichten ook gewoon mijn 22-jarige ik: ik volg een opleiding, ik kan mij sociaal gedragen, ik heb een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en ik ben ook bezig met mijn leven zoals een ‘normale’ meid van 22 jaar oud. Ook kan ik prima een gewoon gesprek voeren, en zal je niet eens merken

dat ik soms een stuk jonger gedrag vertoon. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat alles kan binnen 1 persoon met autisme. En dat is niet erg, dat is wie we/jij zijn/bent!

Ik vraag mij af hoe de ervaringen van andere vrouwen met autisme zijn. Herkennen jullie het verschil in mentale leeftijden in 1 persoon? Laat het me weten in de reacties!

Liefs Anna  

Gebruikte bron:
Stichting AutiPassend Onderwijs Utrecht. (2019). Martine Delfos over mentale leeftijden. Opgehaald van autipassendonderwijsutrecht.nl: http://www.autipassendonderwijsutrecht.nl/martine-delfos-over-mentale-leeftijden